کد مطلب:47089 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » قرآن

آيات خطاب به زن ها فرموده: زينت هاي خود را مي توانيد براي محارم خود ظاهر سازيد. اوّلاً منظور از زينت هاي زن چيست؟ ثانياً تا چه حدّي انسان مي تواند در مقابل محارم زينت هاي خود را آشكار سازد؟

در اين كه منظور از زينتي كه زنان بايد آن را بپوشانند و همچنين زينت آشكاري كه در اظهار آن مجازند چيست، ميان مفسران، سخن بسيار است.

برخي زينت پنهان را به معناي زينت طبيعي (اندام زيباي زن) گرفته اند، در حالي كه كلمة زينت به اين معنا كمتر به كار مي رود.

برخي ديگر آن را به محلّ زينت تفسير كرده اند، زيرا آشكار كردن زينت مانند گوشواره و دستبند و بازوبند به تنهايي مانعي ندارد. اگر ممنوعيتي باشد، مربوط به محلّ زينت ها است، يعني گوش ها و گردن و دست ها و بازوان.

بعضي ديگر زينت را به معناي زينت آلات گرفته اند، منتها در حالي كه روي بدن قرار گرفته است. طبيعي است كه آشكار كردن چنين زينتي توأم با آشكار كردن اندامي است كه زينت بر آن قرار دارد.

اين معناي سوم درست تر است، بنابراين زنان حق ندارند مواضع بدن خود را كه همراه با زينت هايي است، آشكار سازند.

در روايات متعددي زينت باطن به قلاّده (گردنبند) دُملج (بازوبند) و خلخال كه در مچ پا مي كنند، تفسير شده است.

بنابراين بر اساس آية سورة نور نبايد زن ها مواضع زينت خود را كه توأم با زينت باشد، در معرض ديد نامحرمان قرار دهند، ولي براي فرزندان و كساني كه از محارم اند، اشكالي ندارد. آنان در رعايت عفاف و دوري از اموري كه آتش شهوت را در دل مردان شعله ور مي سازد و ممكن است منتهي به انحراف از جادة عفّت شود، بايد دقيق و سختگير باشند، تا از توجه بيگانه به خويش جلوگيري كنند. زن از زيبايي خاصي برخوردار است، حال اگر خود را با زينت آلات و آرايش سر و صورت همراه كند، دل هر فردي را مي ربايد.

اسلام براي اين كه به واسطة اينكار مفاسدي به وجود نيآيد، آن را ممنوع اعلام كرده است. البته مواضع زينت مانند گردن و دست ها و پاها برابر نامحرم بايد پوشيده باشد، ولي در برابر محارم باز بودن آن ها اشكالي ندارد. اگر مواضع زينت همراه با زينت آلات مانند آرايش موها و صورت، به دست كردن دستبند و انگشتر و غيره باشد، مسلّماً برابر نامحرمان بايد پوشيده شده و در برابر محارم نيز اگر مفسده اي داشته باشد و باعث به گناه افتادن آنان شود، بايد پوشيده شود، مگر براي شوهر.(1)

پي نوشت ها:

1. تفسير نمونه، ج 14، ص 435 به بعد.